|
[skilgr.] tilhneiging áhugakveikju til að verða óháð þeim hvötum, sem hún er af sprottin í upphafi
[skýr.] Styrkur sjálfráðrar kveikju fer þá ekki lengur eftir upphafshvöt; t.d. er aflaáhugi sagður sprottinn af hungurhvöt, en getur orðið óháður sulti, bæði um styrk og stefnumið
|
