|
[skilgr.] sú rannsóknarregla að velja ætíð, að öðru jöfnu, þá skýringu, sem er fræðilega einföldust, t.d. reyna að skýra fyrirbærið samkvæmt þekktum reglum, áður en fitjað er upp á nýjum
[skýr.] Í sálarfræði er nægjuregla stundum sett þannig fram, að aldrei skuli skýra atferli með flóknari sálferlum en nauðsyn ber til
|